Behalve trekarbeid, waarvoor mannen weken- of maandenlang van huis waren, gaan mensen in het begin van de twintigste eeuw ook pendelen. Zo zijn er rond 1916 veel jonge meisjes die in Breda werken in de luciferfabriek werken of bij de Hero. Ze gaan per tram op en neer, en dat blijft niet onopgemerkt; de burgerij beklaagt zich erover. De ‘luciferdames’ zingen namelijk luidkeels weinig fijnzinnige liedjes en worden bovendien opgewacht en afgehaald door in Oosterhout gelegerde militairen. Veel meisjes die vroeger dienstmeisje werden, kiezen nu voor de fabriek. In tegenstelling tot de dienstbode kent het fabrieksmeisje vastgestelde werktijden, een vast loon dat op tijd wordt uitbetaald, en geen gezeur van mevrouwen. Die komen steeds moeilijker aan personeel en klagen er overigens ook publiekelijk over dat hun dienstmeisjes brutaler worden.