De eerste Oosterhoutse boeren maakten gebruik van een akkersysteem dat in Europa veel voorkomt, vooral op de zandgronden. Kleine perceeltjes van ongeveer 40 x 40 meter werden van elkaar gescheiden door walletjes van aarde en stenen die waren begroeid met (doornige) struiken, met daartussen vlechtwerk van takken en twijgen. De landjes dienden als akker of weiland. Na de oogst graasde het vee de stoppelvelden af. Er was altijd een groep veldjes die braak lagen. De begroeiing daarvan kon na een of meer jaar weer als groenbemesting dienen. Een voordeel van deze raatakkers of ‘Celtic fields’ was dat de walletjes de grond beschermden tegen verstuiving. Verder kon het vee gemakkelijk uit de akkers geweerd worden, en werd de mest op de akkers opgevangen als het vee daar graasde.