Naast de grotere kerk die omstreeks 1125 werd gebouwd en ongeveer drie keer zo groot werd breidde men gelijktijdig ook het omringende kerkhof uit. In zuidelijke richting moesten daarvoor de huizen van het dorp wijken. Om het nieuwe kerkhof werd een sloot gegraven die ook de grens vormde van de kerkelijke immuniteit waar het kerkelijke recht van toepassing was. Op dit nieuwe, veel grotere kerkhof, is ongeveer 700 jaar begraven totdat het in 1829 gesloten werd. Het was tot 1804 de enige begraafplaats in de gemeente. Binnen de kerkhofsloot lag een grasveld waarop vee geweid werd. Roosters in de toegangspoorten door de muur, die vanaf de 15e eeuw de sloot had vervangen, moesten verhinderen dat het vee het dorp inliep.