In hun vlucht voor de Fransen (1794) hadden de bestuurders Hallungius, Tareé, Motman, Heijliger en de Vries de hele dorpsadministratie meegenomen. Motman nam bovendien de kas mee. Het ontbreken van administratie en kas maakte het dorp zo goed als onbestuurbaar. Natuurlijk vroeg het nieuwe dorpsbestuur aan Hallungius de dorpsstukken te retourneren. Dat deed hij pas nadat de Staten-Generaal er aan te pas was komen. Pas nadat gedreigd werd met ‘arrest’ ofwel gevangneming, begonnen de stukken vanaf juni 1795 terug te komen. Sommige stukken lieten nog langer op zich wachten. Waarschijnlijk was Hallungius bang dat zijn eerdere ‘ truc met de dorpskas’ zou uitkomen, en hoopte hij bovendien dat de Bataafse Republiek maar een kort leven beschoren zou zijn, zodat hij weer gewoon als drossaard kon terugkomen.